Zgadzam sie. Ja od malego wiedzialm (choc czesto nie przyjmowalam) ze pojde do zakonu no i np od razu wiedzialm ze to nie beda siostry z mojej miejscowosci. Nie odnajdywalam sie jako zakonnica posrod miejscowego zgromadzenia ale zawsze jak o tym rozmyslalam to mialam na mysli zakon zamkniety, gdzie jest wlasnie taki nastroj taki dawny duch ( lacinskie spiewy, nacisk na cisze samotnosc). I tak tez to po kolei rozeznawalam i mysle ze teraz tak w 99.9% mam pewnosc ze to TEN zakon a nie inny....

ja przez długi czas czytałam o różnych Zgromadzeniach i one mi się bardziej lub mniej podobały ale mimo wszystko było ich tyle że trudno było dokonać jednoznacznego wyboru, jednak kiedy po raz pierwszy pojechałam na rekolekcje do nowicjatu salezjanek, weszłam do tej kaplicy, to czułam coś tak niesamowitego że byłam niemalże pewna że na pewno jest to właśnie TO miejsce...

Dodam że za dużo szukania też nie jest dobre bo człowiek się zagubi.
Trzeba zachowywac sie tak jak mówił Jan Paweł II :
''ważne ejst obserwowac znaki przez ktore Pan nas wzywa i nami kieruje ''

ze mną było tak, że ja zupełnie nie wiedziałam jakie zgromadzenie wybra, nawet nie wiedziałam, że jest ich tak dużo, jak wypożyczyłam sobie Leksykon Zgromadzeń to zwątpiłam oglądając go, wkońcu go zostawiłam i powiedziałam Bogu, że to On mi ma pokaza gdzie mnie chce bo ja mam mętlik w głowie i zostawiłam to, tylko modliłam się o światło i wtedy poznałam moje siostry, długo mi zajęło zanim się odważyłam powiedzie im ( a właściwie jednej) że chcę wstąpi, długo biłam się z myślami, bo Karmel nie cieszy się dobrą opinią- bałam się po prostu, ale pragnienie było silniejsze. Może tak by, że Bóg powołuje was do zgromadzenia w którym się nie widzicie, ja byłam pewna, że moją duchowością jest franciszkanizm, a tu proszę niespodzianka:-)

Jak "to" się zaczęło, wiedziałam, że chce poświęcić Bogu życie w klasztorze, a pytanie jakie nosiłam w sercu to było "Gdzie?"
Pamiętam pierwsze kroki za progiem klasztoru (pierwszy raz w życiu)... Z plecakiem, obładowana weszłam do budynku, który nie wiedziałam, że tak odmieni moje życie, że stanie się Domem... No właśnie... wchodząc po pierwszych schodkach i usiłując zapamiętać drogę, żeby się nie pogubić poczułam jakby ukłucie w sercu, usłyszałam "To jest twój DOM!"... Coś we mnie zaprotestowało, mówiłam "Nie, Panie, to nie może być tak szybko, nie..." (to były pierwsze tygodnie odkrywania powołania...) Później w czasie rekolekcji rozmawiając z siostrą, na pytanie do jakiego zakonu bym chciała iść, mówiłam, że nie mam pojęcia... Ostatniego wieczoru się popłakałam, bo - może to głupie i dziecinne - nie chciałam wracać, było mi tam dobrze, poza tym trochę bałam się co zastanę w domu (był taki czas, że rodzice bardzo się kłócili...)
Następne spotkanie z Nazaretem miało miejsce kilka tygodni później, ale w innym klasztorze... Wchodząc, znowu odezwał się ten sam głos: "To jest twój DOM!"... Powoli przestawało powracać zaprzeczenie "To za szybko", ja zaczęłam zgadzać się z tym głosem, a w końcu powiedziałam, że tak, chcę być nazaretanką...
Przychodzą różne znaki w dalszym ciągu, takie wewnętrzne, ale i zewnętrzne, widoczne... Wszystkie dają "kopa", dają odczucie, że warto czekać...

Piękne są Wasze świadectwa Dziękuję

A ja tymczasem sobie czekam

Tak czuć się jak w domu... to dobre określenie Pragnąc być tam bardziej niż gdziekolwiek indziej czuć się tam bezpiecznie z sercem przepełnionym pokojem, błogością, miłością... Pragnąć ciągle tam wracać... Znajdować tam to czego gdzie indziej nie można znaleźć

niewatpliwie.....ale i z tym moga byc problemu przeciez nawet Sw. S. Faustyna chciala odejsc z zgromadzenia w ktorym byla bo uwazala ze jest za malo czasu na modlitwe a jednak Bog chcial inaczej i zostala gdfyby nie interwencja Boga to losy moglyby sie potoczyc inaczej....

tak i moze warto tu przytoczyc zdanie A. Kijowskiego:
"Mrowka ktora wylegnie sie z jajka wie juz wszystko co ma czynic, i nigdy sie nie omyli, ptak wylatujacy z gniazda jest dojrzalym ptakiem; a starzec umiera placzac ze nie zrozumial swego powolania..."