Dziękuję Wam za tak piękne świadectwa i pamiętam o Was w modlitwie
Pan działa niesamowicie ostatnio bardzo tego doświadczam i jestem bardzo ugruntowana w tym, że moją drogą jest życie zakonne, choć jednocześnie mam dużo wątpliwości, czy dam rade wytrwać w tym... ale tak bardzo tego pragnę i jestem przeszczęśliwa bo jeszcze tylko dwa lata mi zostały
A co do zgromadzenia- niech to będzie moją słodką tajemnicą- bo jeszcze nie wiadomo gdzie mnie pośle i może jeszcze dużo się zmienić


Pozdrawiam

Tancerko, Służebnico i Siostrzyczko- pamietam o Was w modlitwie.

A ja napiszę coś innego- swojego czasu bardzo ,,szalałam" z tym rozeznawaniem, wszystko chciałam mieć już, tu i teraz podane na tacy. Jak Pan Bóg da, to w przyszłym roku zdam maturę. Ogarnęła mnie panika- i co dalej, przecież już trzeba wiedzieć co dalej, bo matura, bo to już teraz. I wczoraj przyszło opamiętanie w tym moim szaleństwie- nieważne, co będę w życiu robić, bo On i tak mnie kocha. A jak to mówią ,,jak kocha to poczeka"- choć to kwestia dyskusyjna (ale nie o tym chciałam pisać). Decyzja o wyborze drogi jest zbyt poważną decyzją by podejmować ja w stanie rozchwiania emocjonalnego, lęku czy presji. Dlatego postanowiłam przystopować, żeby nie popełnić tego błędu. Być może moje życie ułoży sie zupełnie inaczej niż to sobie wyobrażam.
Każdy ma swój czas i cieszę się, że Wy już to czujecie. I życzę Wam, żebyście zawsze miał Pana przed oczami...

Oj dobrze znam to uczucie, gdy serce się wyrywa do Tego, który nas pierwszy umiłował. Czasem jednak trzeba słuchać nie tylko głosu serca, ale i rozsądku. Tak też jest w moim przypadku. Zdałam maturę w tym roku i nadszedł czas wyboru, co dalej?!  Mnóstwo wątpliwości pytań. Ostatecznie postanowiłam, że muszę wziąć odpowiedzialność za swoje wcześniejsze decyzje. 3 rok uczę się w szkole muzycznej (jestem organistką) i skoro już podjęłam się tego muszę doprowadzić to do końca(zostały mi jeszcze 4 lata). Nie mogę wszystkiego rzucić, chociaż najchętniej tak bym zrobiła. Wybrałam się więc na studia. Czuję, że w tym też jest jakiś Boży plan, bo w życiu nie ma przypadków (przypadek to to co przypada od Pana Boga). Od środy zaczęłam studia mieszkam w klasztorze, jestem tak blisko NIEGO. Nie myślałam, że będzie to dla mnie tak mocne doświadczenie. To coś niesamowitego, mogę w każdej chwili pójść do kaplicy i po prostu być razem z NIM. Teraz jestem w domu, cieszę się z tego, ale tęsknię... Najwidoczniej ten czas (studia) jest mi dany w jakimś konkretnym celu, więc przyjmuję to wszystko. "Panie nie moja wola, lecz Twoja niech się dzieje"

nie warto się spieszyć... przede wszytskim trzeba słuchać, bo On ma dla nas najlepszy plan i jeśli zagłuszymy Go własnymi pragnieniami to nic z tego nie wyjdzie... ja na początku goniłam do przodu, chciałam wszystko jak najszybciej, a teraz po tych czterech latach przez które kroczę tą drogą robi się coraz trudniej, jest coraz więcej wątpliwości... ale Bóg nieustannie na nie odpowiada i sprawia że nie cofam się ale popycha mnie wciąż do przodu... dlatego dzisiaj żyję z jedenj strony tak normalnie, uczę się najlepiej jak potrafię przygotowując się do matury, choć nie mam zamiaru iść na studia zaraz po niej. w zgromadzeniu do któego chcę iść jest powszechne że jeśli któraś siostra nie ma studiów to niemalże zawsze po złożeniu pierwszych ślubów na nie idzie... a z drugiej strony staram się żyć jak najbliżej tego czym będę żyć w przyszłości zarówno pod względem modlitwy jak i obowiązków... mam to wielkie szczęście, że teraz zmieniła się u mnie w mieście przełożona i na tyle dobrze się z nią dogaduję że praktycznie dzieli się ze mną obowiązkami swoimi, dzięki czemu praktycznie każdego dnia realizuję się w charyzmacie salezjańskim... i mimo że im jestem bliżej ostatecznej decyzji tym bardziej się boję to zarazem pragnienie i pewność wciąż rosną... dlatego jeśli tylko Bóg pozwoli, to spokojnie dotrwam do matury (bo cały ten okres czekania to również błogosławiony czas, który bardzo wielu rzeczy uczy i na pewno w przyszłości przyniesie wspaniałe zamierzone przez Niego owoce), a potem wstąpię do Zgromadzenia... na studia przyjdzie jeszcze czas... chyba że będzie chciał inaczej... a co do niedokończonych spraw to ja takich problemów nie mam, bo ja trwam w tej decyzji już długo i wszyscy patrzą na mnie przez pryzmat tego, że za dwa lata wstąpię, zarówno rodzina, przyjaciele, siostry, wspólnoty, nauczyciele, dlatego wszystko co robię ma określone granice czasowe do września 2010 i wszyscy o tym wiedzą... choć gdybym była na twoim miejscu Lusi, myślę że też bym tak zrobiła... trzeba być konsekwentym w swych wyborach i ponosić za nie odpowiedzialność...

Ostatnio edytowany przez siostrzyczka (2009-10-07 18:29:43)

Karola napisał:

A w miłości do Pana nie zapominajcie o nauce...

Pewnie, że nie! W końcu to też nasze powołanie - powołanie na dziś

Tak każdy w życiu przechodzi takie próby, ale w tym wszystkim czuwa Boża ręka.Po trudach do celu i tylko zaufać Bogu.Iść z dowagą, choć to nie jest łatwe. Trzeba nawet zaryzykować....
Moc w słabości się doskonali” 1 Kor 12,9 Pozdrawiam!

Me@ pięknie to napisałaś, dziękuję Ci za te słowa...

Me@ jak zawsze daje do myślenia
nic dodać nic ująć

Agnieszka, cieszę się, że masz odwagę odpowiedzieć Panu: TAK . Będę pamiętać o Tobie!

Pięknie, Agnieszko Będę pamiętać w modlitwie