w niecie mozna znalesc sporo info o samym fakcie rozeznania. ja polecam ksiazke: Prowadzienie przez Ducha Swietego. Jak rozpoznawac wole Boza w swoim zyciu. http://www.esprit.com.pl/index.php/s/karta/id/143

a troszke o powolaniu ode mnie zeby nie dublowac jest w watku powolanie zakonne a chlopak. http://naszepowolanie.pun.pl/viewtopic.php?id=527&p=1

Znajoma Siostra Nazaretanka mi powiedziała:

Powołanie jest w sercu, tj. w duszy. Człowiek, który "późno" (tj. np. rok/2 lata przed wstąpieniem) rozpozna powołanie "myśli" tylko sercem. Człowiek, który to powołanie ma długo (była mowa o mnie czyli 13 lat ) w końcu zaczyna myśleć umysłem. Dusza myśli o tym jak to będzie wspaniale itp., umysł zadaje takie pytania, że dużo osób przez to rzuca powołanie, np. "czy dam radę?" Za powołaniem trzeba iść z ufnością i modlitwą!

Dla mnie powołanie jest czymś bardzo cennym.
Po utracie wiary zapadłam, a jak się nawróciłam, tj. poszłam do spowiedzi to było świetnie, a jak poczułam powołanie do zakonu to jeszcze lepiej itd.
Ja bez powołania nie umiem żyć!
Choć nie myślę o tym bez przerwy i mało się modlę, to i tak nie wyobrażam sobie siebie gdzie indziej.

Owieczko i zagubiona -> polecam rekolekcje u sióstr, myślę, że mogą one naprawdę pomóc w rozeznawaniu powołania, gdyż jest tam na pewno więcej czasu na modlitwę, jak i również można tam znaleźć osoby, z którymi będzie można porozmawiać o Waszych lękach i obawach związanych z powołaniem     Aha i tak nawiasem mówiąc to masz przesympatycznych awatar, owieczko

myślę że ciężko jest odpowiedzieć na pytanie jak rozpoznać powołanie zakonne. rzeczywiście jest na ten temat sporo książek, można znaleźć materiały również w internecie i to pomaga... ale tak naprawdę rozpoznawanie powołania dokonuje się w ścisłej intymnej relacji z Jezusem i tylko i wyłącznie tam... wszystkie inne formy nam w tym pomagają... i są one bardzo potrzebne, dla mnie np. bardzo ważne było czytanie świadectw różnych sióstr, spotkania z nimi, wyjazdy na rekolekcje... ale tak naprawdę nic by się nie dokonało jeśli nie doszłoby do wejścia tam bardzo, bardzo głęboko na dno mojego serca, gdzie nie dociera już nikt i nic poza Bogiem... to tam dokonuje się prawdziwe rozeznawanie, które musi zawsze zakończyć się decyzją... zawsze musi skończyć się "zaryzykowaniem życia" czyli podjęciem drogi powołania... bez względu na to czy odkryjesz że tym powołaniem jest życie zakonne czy jakiekolwiek inne. rozeznawanie powołania zawsze jest to ścisła relacja z Jezusem, która zaowocuje podjęciem ryzyka miłości...

Z dania na dzień zaczynam odkrywać, że powołanie to szczęście. Szczęście dane nam od Boga, przeznaczone dla nas z Góry. I gdybym miała zdefiniować powołanie tylko jednym słowem to właśnie zwyczajnie powiedziałabym "szczęście". Człowiek realizując się i wypełniając wolę Ojca czuje się szczęśliwy niezależnie od tego, czy są to chwile różowe czy czarne. Jednak mimo tego, że każdy z nas to szczęście może posiadać to u każdego jest ono inne. To co dla jednych wydaje się udręka, dla drugich jest radością. I ta różnorodność jest cudowna