Witam Was, pisałam tu juz jeden wątek o rozstaniu. Prosiłam o modlitwe o to żeby najważniejsza i najukochańsza osoba na świecie chciała odnowic ze mną kontakt i stało się. Pewnego dnia spotkaliśmy się, teraz widujemy się codziennie. Nie wiem juz w co mam wierzyc, czy to za sprawą modlitwy, czy czegoś innego. Ustaliliśmy, ze będziemy przyjaciółmi i tak jest. Widze jednak że coś się z nim dzieje. Wspominał o naszym związku, byłym związku... Mówił: "ja tylko chciałem byc szczęśliwy, ale widocznie nie moge". To ja zakończyłam związek, to był mój największy błąd i to wszystko moja wina. Mówił też że sie całkiem jako człowiek wypalił, nie ma już pasji, nie potrafi sie szczerze śmiac, każdy dzień zalicza byle do przodu, byle do następnego dnia, żyje w obojętności, tak właśnie mi mówił, mówił też że  dawniej wierzył w szczęście, w miłośc, potem to wszystko sie rozpadło i teraz nie wierzy już w nic. Bardzo chciałam do niego wrócic, jest na prawdę dobrym człowiekiem, każdemu stara sie pomóc jak tylko może, rzadko kiedy spotyka się kogoś takiego. Dziś przeprosiłam go za to ze wszystko zniszczyłam, że zniszczyłam jego jako człowieka. Mówił, ze to nie moja wina i ze taki był już wcześniej. Zanim się poznaliśmy był też wypalony, z tego co opowiadał, a jak poznał mnie to zachciało mu się życ z powrotem, ale później też mówił ze jest wrakiem człowieka...Już na prawdę nie wiem co robic, wygląda to na depresje, mówiłam mu to, powiedział z obojętnością "byc może". Jemu na prawdę wszystko jest obojętne, przestało mu zależec na szczęściu i on chce zeby tak zostało, ale ja nie chce. Mówiłam mu dziś, że dla mnie jest wszystkim, że wcale nie jest "czymś", ale kimś najważniejszym, a on zapytał "skoro dla siebie jestem nikim, to jak dla kogoś moge byc wszystkim"... Teraz ma się zastanowic nad dalszym widywaniem się. Ja nie chce znów stracic kontaktu z nim. Kocham go, nie wiem już w jaki sposób go kocham, ale na pewno kocham, w ogień bym skoczyła za nim. Proszę o modlitwę za niego, z całych moich sił. Ja modlę się codziennie. Jak narazie wymodliłam to żebyśmy mieli ze sobą kontakt. Udało się. Ten kontakt odnowił się w bardzo dziwny sposób, sama nie umiem tego wyjaśnic i pewnie nikt by mnie nie zrozumiał, może nawet nie uwierzył. Ja na prawdę już nie wiem co mam zrobic, nie wiem w co wierzyc. Ostatnio napisał mi "co robisz :-)" ja odpisałam że jestem u koleżanki i zapytałam co on robi, a on odpisał "siedze w aucie sam, widocznie musze byc samotny" . Wtedy od razu zadzwoniłam do niego i mówiłam ze zaraz do niego przybiegne, a on powiedział ze nic ode mnie nie chce i rozłączył się. Wiec pożegnałam się z koleżanką i wybiegłam z jej domu. Biegłam ale jak już byłam pod jego domem to nie było go w aucie. Jego sąsiad powiedział w która stronę poszedł, więc biegłam, szukałam, wołałam, płakałam... Potem pomyślałam, ze najlepiej bedzie jak zaczekam pod jego domem, w końcu sie zjawił, na mój widok sie smiał, a potem sie przytulił i wygadał się. Ja już nie wiem co mam myślec o tym, to takie pomieszane, cały czas się denerwuję, a mam nerwice od dziecka (złe przeżycia w domu, alkohol, przykre dzieciństwo to spowodowało), wcześniej z nerwów tylko wymiotowałam i miałam biegunki, teraz już tego nie mam, ale w zastępstwie za tamto pojawiło się ostre kłucie w sercu, podobno mam nerwice serca, czasami mnie poddusza, obecnie boli mnie od 2 miesięcy, non stop. Bardzo mi z tym ciężko, mimo to nie przestane sie denerwowac, nie będe na to wszystko obojętna, musze zrobic coś co go odmieni. Chce zeby nadal cieszył sie zyciem, zeby zapaliła się w nim ta niespotykana iskierka. Tęsknie za dawnymi czasami kiedy miał szalone pomysły, gdy mieliśmy naście lat, np "chodź sturlamy się z tej góry w pokrzywy". Tęsknie, nie da się tego opisac. To tak jakby ktos umarł, a straciłam przyjaciółke w  wypadku pół roku temu, i to boli podobnie. Nie zasnę teraz spokojnie, z myślą "jutro bedzie dobrze", chciałabym tak spokojnie zasnąc, ale nie umiem. Gdybym mogła cofnąc czas, to nie zostawiłabym go, nie chciałam go zostawic, ale wykrzyczałam w nerwach to wszystko, a potem nie było już odwrotu, nie mogłam nic naprawic. Błagam, pomóżcie modlitwą, za niego, za mnie i moje nerwy, bym jeszcze  dużo przetrwała i by serce dało mi spokój już z bólem. By on zmienił swoje podejście do życia, by znalazł sobie jakąś pasje, by zależało mu na dalszej przyjaźni i by nie zerwał kontaktu, bo ja juz tak dalej nie dam rady. Nie jestem ideałem, nie raz go krytykowałam, wypominałam różne rzeczy, ale też mówiłam mu ze jest dla mnie wszystkim, że ma talent i zeby z tego korzystał, że jest najważniejszy, ze go kocham, ze nigdy nikogo takiego nie miałam i przede wszystkim ze odmienił moje życie. Boję się ze to ja go wpędziłam w taki stan, że to wszystko moja wina. Prosze oceńcie również moje podejście do tej sytuacji, moje myślenie. Proszę o wyrażenie waszego zdania, doradzcie co mam dalej zrobic i z całych sił proszę o modlitwę.



PS  : Dużo napisałam. Proszę uważnie przeczytac, bo to wszystko takie zawikłane. Z góry dziękuję i czekam na odpowiedz...