Dzięki Promyczku:-) 
Często tak jest,że im dłużej odkładamy spowiedź, tym trudniej jest do niej przystąpić,większy strach itd.,poprostu szatan robi wszystko,żeby odciągnąć od Pana Boga. Zauważyłam,że jeśli spowiadam się co np.miesiąc- jest ok.,ale jeśli odkładam spowiedź,to później niby na Mszy jest ta ogromna tęsknota,ale do spowiedzi już tak nie ciągnie,jest coraz trudniej i trzeba wtedy na prawdę się przełamać, bo szatan wykorzystuje chwile naszej słabości.

Ja też bardzo często odczuwam wielką tęsknotę za Jezusem...Kiedy jestem blisko Niego, odczuwam Jego dotyk na codziennej modlitwie- Jestem szczęśliwa, promieniuję radością:)Jezus mi daję siłę i nadzieję do życia. Ale bardzo często zły miesza mi z życiu i wtedy upadam. Dlaczego tak jest, że zawsze COŚ lub KTOŚ stoi na przeszkodzie do prawdziwego szczęścia?

W Bogu wszystko ma sens :-). Nie zawsze odczuwamy Bożą obecność,miłość,ale Bóg patrzy na nas ciągle tak samo,z taką samą miłością,niezależnie od naszych uczuć. Bóg chce kształtować naszą wiarę,dlatego nie będzie ciągle karmił nas "mlekiem",wszystko ładnie pięknie...,ale właśnie czasem będzie się jakby "ukrywał",byśmy trwali mocno w wierze.

ostatnio przez pewien czas nie przystępowałam do Komunii, ale i nie mogłam się przełamać, żeby pójść do spowiedzi... I przyglądając się ludziom, którzy podchodzili i przyjmowali Pana Jezusa zrobiło mi się jakoś tak smutno... ta msza święta była dla mnie taka... "niepełna", czegoś mi w niej brakowało... a właściwie to Kogoś...  I kiedy wczoraj wyspowiadałam się, poczułam radość: Panie Jezu, nareszcie do mnie przyjdziesz I wszystkie pieśni w kościele były takie jakby ułożone pod ten mój radosny nastrój I warto było poczekać na takie spotkanie

Zgadzam sie ja też bardzo często odczuwam wielką tęsknotę za Jezusem. Jak to ja jestem bardzo zabiegana wszędzie mnie pełno i wszędzie chciałabym być. Ciaglę biegam i nie raz przez te zabieganie zapominam o Bożym swiecie. Często brakuje mi zatrzymania się, ciszy i trwania z Nim.

Ja czasami bym się chciała tak po prostu przytulić...
A tego złego, jakbym tylko dorwała w swoje ręce, to bym mu pokazała, gdzie jego miejsce. Nie uważacie, że on jest niekulturalny, wprasza nam się, jak my go nie chcemy. Wkurza mnie tylko .

Wszędzie tam gdzie jest dobro musi wkrasc się ten zły:( Ja tego bardzo mocno doświadczam w moim życiu .Różnie bywał ale zawsze Bóg był u mnie na pierwszym miejscu. Zawsze miała swoje watości i przekonania do których dąże i z którymi trwam na dobre i na zle ( moi przyjaciele juz się o tym przekonali-ich wiara jest obojętna na Boga) Jestem takim pozytywnym świrem Bożym jak to ktoś ostatnio ujął:) Hmm.... zawsze kiedy ma się wydarzyć coś dobrego w miom życiu albo gdy nadchodzi jakiś dezydujący moment, wybór-ten zły zawsze musi namieszać mi w głowie:(

Tęsknota za Panem, to dla mnie najtrudniejsza próba. Wiem, że On ze mną jest, choć Go nie czuję i nie mogę w pewien sposób z Nim być i tedy właśnie przychodzą pokusy, by zwątpić, zostawić Boga i w ogóle dać sobie spokój "bo On mnie olewa". Same te myśli, które wtedy mnie atakują są bolesne, a tu na dodatek brakuje mi Mistrza. Często w takich chwilach krzyczę do Niego, by mnie usłyszał, stoję tupię nogą i płaczę jak rozkapryszone dziecko, gdy mama nie chce wziąć go na ręce.
A jak wy sobie radzicie w takich chwilach?

ja tez często tak mam że czuję się jak takie rozkapryszone dziecko krzyczące w sklepie do mamy "ja chcę tego lizaka"... tylko że "ja chcę Boga"... ale zazwyczja kończy się to tak że jestem taka rozdarta, krzyczę do Boga, nagle przypominają mi się wszystkie framgmenty z Pisma Świętego mówiące, że On będzie nade mną czuwał wytykam Mu to wszystko, wypominam, mówię że przecież mi się należy, że skoro wybrałam tą drogę powołania to jak powiedziała kiedyś nasz biskup mam prawo żądać od Boga pomocy i wsparcia... i kiedy tak już kotłują się we mnie te wszytskie emocje nagle wszytsko we mnie cichnie i dochodzę do wniosku że ja nie chcę tak naprawdę nic od Niego żądać... że ja pragnę być tak jak On: upaść pokornie i prosić... i wtedy zawsze nagle uświadamiam sobie jak On mnie kocha, skoro ja tak wiele rzeczy Mu zarzucam, krzyczę Mu w twarz,a on milczy i pokornie cierpliwie słucha... uzmysławiam sobie jaki On jest wspaniały... a wtedy do serca wraca taki ogromny pokój....