Duchowość:
Duch Święty wyprowadził na pustynię Jezusa, który walczył tam z szatanem i zwyciężył go. Pustelnicy dążą do tego, aby ich życie stało się modlitwą, a modlitwa życiem. Przez surowe odsunięcie się od świata, w samotności, milczeniu, pokucie i na modlitwie szukają woli Boga Ojca, aby wypełniać ją w Duchu Świętym, w ten sposób poświęcają swoje życie na chwałę Boga, Kościoła i dla zbawienia świata. Starają się przemieniać świat przez przemianę siebie samego. Proszą Boga o śmierć starego człowieka - symbolu złych nawyków, grzechu i niedoskonałości. O czystość swojego serca mnisi troszczą się przez nieustanną, pokorną modlitwę i częstą Spowiedź.
Wyrzekając się swojej woli, a stawiając w jej miejsce wolę Bożą, pustelnicy wybierają Jezusa Chrystusa, jako swojego Pana i Mistrza. Bóg objawia im swoją wolę w Piśmie św., jak również przez osobę miejscowego biskupa, a także przełożonego wspólnoty, którą starają się pokornie i z wiarą wypełniać.
Dzień rozpoczynają od indywidualnej medytacji i wspólnej modlitwy, po czym cała wspólnota uczestniczy w Ofierze Mszy Świętej, aby z tego źródła czerpać siłę do wierności swojemu powołaniu. Pustelnicy modlą się Liturgią Godzin i innymi modlitwami według duchowego upodobania, czytają Słowo Boże, odmawiają różaniec. Przez cały dzień starają się z miłością adorować Jezusa w swoim sercu. Poranna modlitwa i Msza Święta to jedyne wspólne zajęcia pustelników. Resztę czasu spędzają w odosobnieniu w swoich eremach, w samotności przygotowują sobie posiłki i je spożywają, samotnie pracują. Pracę wykonują przede wszystkim w swoim domku pustelniczym według własnych potrzeb i dla dobra wspólnoty. Pustelnicy traktują prace jako jeden ze środków pomagających im w realizowaniu swojego powołania, uświęcając ją swoją modlitwą i ofiarując swój codzienny trud Panu.
Mnisi praktykują ubóstwo materialne; zachowują skromność i umiar we wszystkim: ubiorze, jedzeniu, w rzeczach codziennego użytku. Dlatego praca odgrywa ogromna rolę w życiu pustelników, której poświęcają wiele godzin dziennie. Starają się być samowystarczalni, żyją z pracy własnych rąk, żywią się owocami lasu, mają pasiekę, wszyscy bracia, co roku pracują w polu u zaprzyjaźnionego gospodarza. Za swój trud dostają ziemniaki, które magazynują na zimę. Żeby mieć niezbędną do życia wodę, w zimie topią śnieg, a latem chodzą do oddalonej sadzawki. Nie przyjmują pieniędzy, ofiar, nie zbierają na tacę, ani do puszek, odsyłają darczyńców i sponsorów, otrzymują jedynie chleb od miejscowego piekarza. Jedyne pieniądze, które posiadają pochodzą z pracy rekolekcyjnej.
Pustelnicy nie mają dostępu do wygód współczesnego świata, nie korzystają z gazet, telewizji, internetu. Domki pustelników są proste i surowe, w środku piece na drewno, prymitywne podstawowe wyposażenie. Mnisi śpią w drewnianych trumnach lub na twardych deskach.
Patronem i opiekunem wspólnoty jest Św. Antoni Pustelnik.


Działalność:
Jako pustelnicy podejmują się przede wszystkim apostolstwa modlitwy wstawienniczej. Swoją modlitwą otaczają przede wszystkim Kościół oraz wszystkich ludzi, pokornie i z ufnością prosząc Ojca Niebieskiego o ich zabawienie. Otwarci są również na duchowe potrzeby ludzi przybywających do pustelni. Pustelnicy prowadzą rekolekcje, udzielają wsparcia duchowego. Dobrym słowem, radą i modlitwą służą ludziom pragnącym pogłębić swoją wiarę lub szukającym Boga.

Historia:
Założyciel pustelni o. Stefan Legawiec powołanie do życia pustelniczego poczuł w wieku siedemnastu lat, gdy podczas jednej z podróży wstąpił do Kalwarii Zebrzydowskiej. Wśród dróżek i stacji Drogi Krzyżowej natrafił na samotny domek, w którym spotkał pustelnika. Od tego czasu chłopak zapragnął tak żyć. Wstąpił do zakonu paulinów. Jednak myśli o życiu pustelniczym nie opuszczała go. W końcu po długich latach otrzymał od przełożonych pozwolenie na założenie pustelni. W 1992 roku samotnie rozpoczął poszukiwania odosobnionego miejsca. Ostatecznie znalazł je w małej wsi Czatachowa pod Częstochową, gdzie otrzymał kawałek ziemi i zbudował mały domek. Z czasem do o. Stefana zaczęli dołączać inni mężczyźni. W pobliżu swoich drewnianych chat postawili niewielką kapliczkę, ustawili bramę z napisem Pustelnia Ducha Świętego, całość otoczyli drewnianym płotem i wprowadzili klauzurę. Na teren pustelni nie mogą być wpuszczane kobiety, a mężczyźni tylko w szczególnych przypadkach.
Wspólnota funkcjonuje z aprobatą i pod kierownictwem Arcybiskupa Archidiecezji Częstochowskiej. Sporządzeniem Reguły Braci Pustelników z pustelni Świętego Ducha zajął się abp Stanisław Nowak, były już metropolita częstochowski.

http://zakony-na-swiecie.blogspot.com/2 … chowy.html
http://czatachowa.pl/pustelnia/