Każdy może rozumieć to inaczej, jednak moim zdaniem jest to po prostu złożenie Bogu, np. trudności, cierpienia jako ofiarę za nawrócenie grzeszników.

Wiecie, stwierdzenie, że Bóg nie da cierpień, których nie możemy unieść jest o tyle "dobre", dopóki się nie okaże ile możemy unieść mnie zawsze zadziwiała stabilność św. Faustyny, która w dzień przyjęcia do postulatu zemdlała w chwili poznania ile będzie cierpieć (potem ofiarowała się za grzeszników)... A sprawa ofiarowania sie za grzeszników jest dla mnie prosta - choćby patrząc na Pana Jezusa... Pozdrawiam

a może

takie rzeczy (tzn. ofiarowywanie swojego życia za zbawienie grzeszników) wydaje mi się powinno się robić w miarę możliwości tylko przy współpracy i za zgodą kierownika duchowego... wtedy on po pierwsze wie, czy powinnaś/możesz decydować się na coś takiego (czy jesteś wystarczająco wewnętrznie "poukładana" żeby nie było to maskowaniem swoich problemów, nie robisz tego pod wpływem impulsu, czy jest to rzeczywiście "Boże") a po drugie potem może cię w tym prowadzić i próbować razem z tobą rozeznawać co różne sytuacje w twoim życiu, takie jak ta opisana, znaczą...

nie da się znaleźć odpowiedzi na takie pytania w internecie, bo jest to coś niezwykle głębokiego, co musi opierać się na bardzo głębokiej, ścisłej relacji z Bogiem i nikt, kto nie zna dobrze twojego serca, kto nie otrzyma od Boga światła w twojej sprawie (a może je otrzymać właśnie osoba spowiednika/kierownika duchowego z racji łaski stanu), nie powie ci co cośtam znaczy... możemy czytać życiorysy świętych, zachwycać się nimi i doszukiwać się podobnych znaków w swoim życiu, a tak naprawdę zapętlać się we własne wyobrażenia... albo ktoś może rzeczywiście mieć prawdziwy dar mistycyzmu i rzeczywiście to przeżywać... ale nikt na tym forum ci tego nie powie... naprawdę modlę się o dobrego kapłana dla ciebie, bo nikt inny ci nie pomoże...

a odchodząc od twojego ofiarowania się za grzeszników, to po pierwsze, już to było w którymś wątku, Bóg to nie cebula, żeby było Go czuć, także pustka, brak radości po spowiedzi nie są niczym złym, czy niepokojącym, na drodze prawdziwej wiary fajerwerki zawsze w końcu się kończą i pozostaje trud wierności bez zachwytów emocjonalnych, a tylko i wyłącznie z miłości...

po drugie wydaje mi się, że jeśli ofiarowujemy się Bogu, to całkowicie oddajemy się do Jego dyspozycji, bezinteresownie, bez wyliczania Mu, co On ma nam za to dać, bo trochę mi to brzmi jak taki interes - ja ci Boże pozwolę na poczucie ciemności w moim życiu, a Ty mi za to zbawienie pięciu grzeszników, a jak będziesz chciał mi jeszcze odebrać radość ze spowiedzi, to dorzuć dwóch kolejnych grzeszników... nie mówię że u ciebie tak jest, bo cię nie znam, ale tak mi się to nasunęło po tym, co napisałaś....

a trzecia myśl, to że bez względu na to jaki jest charakter różnych trudności, to wszystko, co jest bolesne jest okazją do oddania tego Bogu i zawsze będzie to dobre... cokolwiek by to było, czy będzie to przyjęcie z pokorą oschłości w modlitwie, czy niesmacznego obiadu, czy tego, że uciekł ci autobus, bez względu na to jak duża jest to rzecz i co jest jej powodem, takie małe "prezenty" ofiarowywane Jezusowi, zawsze są Mu miłe i sprawiają Mu przyjemność...

nie wiem, czy to, co napisałam ma jakiś sens i czy coś ci wyjaśniło, mogę się mylić, ale ja osobiście tak to wszystko czuję...