Co w Waszym mniemaniu jest tym 'więcej'? Bo chyba nie rozumiem
Jeżeli chodzi o korzystanie z ich posługi kapłańskiej: do spowiedzi chodzę raczej do mniej znajomych kapłanów, do Komunii też staram się iść do innych, jednak nie zawsze jest to możliwe. Wiem, może to głupie, ale już tak mam.

"Mi jeden ojciec mówił ostatnio coś o tym, że jesteśmy przyjaciółmi, uśmiechnęłam się, ale szczerze mówiąc potraktowałam to z jakąś rezerwą, trochę jako wzniosłe słowa." Pea


Też bym podobnie zareagowała. Ja dowiedziałam się od pewnego ojca, że jestem jego ulubioną dziewczyną i tu zaczęłam być bardziej ostrożna - nie chciałabym by zostało zagrożone jego kapłaństwo.

Ostatnio edytowany przez weraikon (2011-10-30 19:02:23)

między nami jest roznieca jakis 11 lat
moze jest to dosc duza roanica ale tak naprawde zadna

Mieć przyjaciela w osobie kapłana to naprawdę wspaniała sprawa. Każdego dnia dziękuję Bogu za to że postawił go na mojej drodze. Już nie jeden raz pomógł mi podnieść się z wielu upadków, ale przede wszystkim „zaszczepił we mnie od nowa wielką miłość do Boga”. Wiem, że zawsze mogę na niego liczyć.
Co zaś tyczy się jego posługi kapłańskiej to oczywiście korzystam z niej ponieważ ksiądz ten jest też moim stałym spowiednikiem. I wierzcie to, że się u niego spowiadam, nie przeszkadza w żadnym stopniu w takich codziennych relacjach i w żaden sposób ich nie zmienia. A jeśli już to tylko na lepsze.
Jeśli chodzi o różnicę wieku to wynosi ona 21 lat.

U mnie trochę więcej, można to nazwać przyjaźnią ,ale oficjalnie to mój Kierownik duchowy: różnica 38 lat.
Drugi Ksiądz różnica 25 lat. W Nim też zawsze znajduję oparcie.

Witam,
Nie wiem, czy wątek jeszcze działa, ale spróbuję się podzielić swoimi doświadczeniami.
Mam trzech znajomych księży, z których na pewno dwóch mogłabym nazwać "przyjaciółmi". Jeden jest moim dobrym przyjacielem już od czasów liceum, kiedy nawet nie było mowy, że pójdzie do seminarium, więc nasze relacje w zasadzie nie zmieniły się. Jak było, tak jest dalej, choć zrozumiałe jest, że obecnie ma to nieco inny wymiar.
Drugi kumpel, to przyjaciel z czasó,w studenckich... Kiedyś był nawet podobno czas, że bardzo się jemu podobałam i w opinii naszych przyjaciół mieliśmy być parą ;) Potem studia się skończyły, ja, podobnie jak większość osób z naszej paczki podjęłam pracę, a on jeszcze szukał swojej drogi w życiu. Cel, którego szukał, znalazł w seminarium... Teraz mamy nieco luźniejsze relacje... przyjaźń, może nie do końca tak bym to nazwała, ale wiem, że w razie potrzeby zawsze mogę na niego liczyc.
No i wreszcie trzecia osoba, o której chciałam napisać, i którą bez wahania mogę nazwać ''przyjacielem". Poznaliśmy się standardowo - na pielgrzymce. Jakoś tak znaleźliśmy wiele wspólnych tematów i kontakt się utrzymał. Potem byłam u niego na święceniach, on u mnie przy okazji innych uroczystości :), odwiedzamy się też wzajemnie, poznał moją rodzinę, itp. Relacje mamy bardzo fajne - wiem, że mogę mu zaufać i odwrotnie. Jesteśmy dla siebie "duchową podporą" i naprawdę cieszymy się, że mieliśmy możliwość kiedyś się poznać.
Nic z rzeczy typu "ewentualne zauroczenie" a tym bardziej coś więcej. Jeżeli, chociażby w żartach, rozmowa zmierza do jakiegoś "niebezpiecznego" tematu, to na wszelki wypadek jedno drugiego pilnuje :). Tą przyjażń traktuję jako jedno z ważniejszych wydarzeń w życiu i mam nadzieję, że nie stanie się nic, co ten stan mogłoby zmienić.
Dla informacji podam tylko, że nie jestem żadną smarkulą - mam 32 lata, on 28. Różnica wieku w tym wypadku banalna :)
Pozdrawiam wszystkich forumowiczów :)

Ostatnio edytowany przez Vinga (2012-04-09 23:25:26)