A ja wciąż poszukuję swojego miejsca. Duchowość mam sobie bliską.
Więc jak toś odchodzi to nie jest jeszcze koniec świata.

Hebronka napisał:

Ana - dobrze zrozumiałam, przerwałaś formacje u augustianek ?

Tak i jakoś nie jestem tym zmartwiona. Prze de mną długa droga formacji duchowej a co do dalszej drogi w moim powołaniu? Wszystko pomału. Poznaje moją duchową drogę na Górę Karmel.

Ana życzymy Ci, abyś wszystko sobie poukładała, to na pewno trudne, co teraz przeżywasz...Bóg jest z Tobą i my też

Wirydiana napisał:

Ana życzymy Ci, abyś wszystko sobie poukładała, to na pewno trudne, co teraz przeżywasz...Bóg jest z Tobą i my też

podpisuję się pod tym obiema łapkami

Hej
Dawno tutaj nie zaglądałam. Co z moim powołaniem? W tym roku niestety sporo narozrabiałam i wywinęłam Bogu kilka numerów, ale nie poddaję się i walczę o to, by znów być blisko Niego. Myśli o zakonie zniknęły i teraz w sumie ciężko pewnie znaleźć powód. Czy to dlatego, że oddalałam się od Ojca, czy po prostu to nie moje powołanie. Jednak coraz częściej łapię się na tym, że kiedy widzę matkę z dzieciątkiem to aż chciałabym podejść i je ucałować. Byłam ostatnio na Pierwszej Komunii u znajomej i dzieci nie dawały mi spokoju, ciągle chciały się bawić, przytulały, obśliniały mnie i czułam, że to sprawia mi wielką frajdę. Po wakacjach solidna nauka i matura, a później studia. Rok temu myślałam, że po maturze wstąpię do zakonu, byłam niemal tego pewna. Teraz widzę, że może się jeszcze wiele zmienić. Wiem, że chcę pracować z dziećmi, ale czy mieć własne? Szczerze powiedziawszy trochę przeraża mnie wizja stworzenia rodziny. Co do zakonu, na dzień dzisiejszy myślę, że nigdy nie wstąpię, bo zupełnie się tam nie nadaję, jestem bardzo słaba i pokusy biorą nade mną górę. Ech, wszystko to takie zagmatwane. Dziwne, że jeszcze rok temu myślałam o habicie...

Lenko, Kochana, dobrze, że jesteś!

To jest forum rozeznających powołanie, a ilu powołanych - tyle powołań! Ja myślę, że trzeba bardzo spokojnie budować relację z Panem i to właśnie on jest naszym celem, zakon czy małżeństwo to tylko droga, ale nie cel . Będzie dobrze, masz czas . To, że rok temu myślałaś, a teraz nie wcale nie jest dziwne. Ani troszkę. Jesteśmy w drodze, pielgrzymujemy, zmieniamy się. Dobrze, że zadajesz sobie takie pytania, super, bo to bardzo, bardzo ważne by zadawać sobie dużo pytań i szukać odpowiedzi, zwłaszcza w tym czasie rozeznawania. Odpowiedź na nie jest gdzieś głęboko w nas, w naszych najskrytszych pragnieniach.

Kochana, Bóg ma bardzo słabą pamięć o naszych grzechach, jak to mawia mój ks moderator, nie obraża się. 'Łaską jesteście zbawieni przez wiarę.' Będzie dobrze, życzę radości!

I jeszcze raz: super, że jesteś!

Ojej, jakie miłe ponowne powitanie Kochane jesteście!
Tak wiem, będzie co ma być, ale same wiecie, że ciężko tak czekać nie wiadomo na co.
Teraz muszę odbudować z Nim relację i to jest w tej chwili najważniejsze.

Ściskam mocno!

Małe Siostry Jezusa są w Polsce i pracują w śród Polaków http://www.male-siostry-jezusa.org/skad_jestesmy.html

Dzięki za propozycje
@Ana
A jakiś zakon, który mocniej niż ss. szenszackie kładzie nacisk na własne ubóstwo i prostotę? W duchu pierwotnego chrześcijaństwa, communitas...

Ja osobiście proponuję salezjanki, w których nadal jestem zakochana (choc trochę mniej niż w Jezusie )... opierają się na prostocie, wiecznej radości i duchu rodzinnym, są Zgromadzeniem kontemplacyjno-czynnym (tzw. kontemlacja w działaniu) no i zajmują się przede wszystkim dziecmi i młodzieżą, szczególnie tą "zagrożoną" (czyli ubogą, z patologicznych rodzin itd, ale nie tą już całkiem zepsutą). Prowadzą szkoły, przedszkola, domy dziecka, oratoria, pracują też w nie swoich placówkach. Możesz poczytac o nich trochę więcej na stronie www.cmw.osw.pl lub www.cmw.waw.pl choc szczerze mówiąc ich strony internetowe pozostawiają wiele do życzenia. Spędziłam u nich 7 najpiękniejszych miesięcy mojego życia, kiedy byłam w aspirantacie. Niestety 4 kwietnia musiałam przerwac formację z powodów zdrowotnych... Jednak im dłużej u nich byłam, również paradoksalnie im dłużej teraz jestem już poza Zgromadzeniem, tym bardziej utwierdzam się w tym, że to jest moje prawdziwe powołanie i wszystko jest kwestią czasu... Ufam Bogu, że doprowadzi mnie tam, gdzie jest moje miejsce na ziemii i narazie choc to bardzo trudne staram się ukochac Jego wolę jakakolwiek by ona nie była... Mam nadzieję, że jeśli będzie to zgodne z Jego marzeniem o mnie, w przyszłym roku będę mogła wrócic i kontynuowac formację... A póki co polecam się waszym modlitwom!