Zależy od Zgromadzenia czy przyjmą Cię w takim wieku.  Nikt Ci też nie powie do jakiego Zgromadzenia masz wstąpić, bo Ty sam powinieneś wiedzieć jaki charyzmat jest Ci bliski, co Cię interesuje, co chciałbyś robić itp. Rozeznaj to dobrze, daj sobie czas. Jeżeli jednak jesteś pewien swej decyzji to tak jak napisałam na początku - musisz pytać u źródła o warunki przyjęcia.

Jeśli chodzi o wiek, to aby złożyć pierwsze śluby trzeba być pełnoletnim. A do nich to przynajniej 2 lub 4 lata.

Możesz zdradzić nazwę zgromadzenia?

piotrek26lublin napisał:

W wieku 17 lat na prawde jestes tego pewien? Pewnie zaraz mi sie tutaj dostanie po glowie, ale jak dla mnie mninimalny wiek do tego typu decyzji to ok 20stki..a najlepiej 25..Tyczy sie to tez malzenstwa. Wiem, ze mozna byc odpowiedzialnym w mlodym wiekum, ale liczy sie tez jakies doswiadczenie zyciowe.

Nie dostaniesz po głowie, bo ja tez nie jestem zwolenniczką takich decyzji. Kiedyś wstępowanie do zakonu w wieku 16-17 lat nie było czymś niezwykłym, no ale czasy się trochę zmieniły i wszystko przesuwa sie w czasie- dłuższa edukacja, późniejsze rozpoczęcie pracy zawodowej, założenie rodziny itd. Tak samo jeśli chodzi o podejmowanie decyzji o życiu zakonnym. Inaczej myśli 18-latek, a inaczej 20-latek, choć to tylko dwa lata różnicy, ale w tym okresie zachodzi w człowieku wiele zmian w sferze organizacji życia oraz mentalności człowieka.
Oczywiście, znam przypadki, że 16-latek jest dojrzalszy od niejednego 25-latka i decyzja 18-latka o wstąpieniu do klasztoru może być w pełni dojrzała. Ale z drugiej strony patrzę na to w ten sposób, że prosto z domu rodzinnego (gdzie raczej rodzice zapewniają nam wszystko, co niezbędne do życia), przechodzi się do klasztoru- nowej rodziny, w której mamy ustalony rytm dnia, zakres obowiązków i człowiek nie zawsze może przekonać się o tym, jak wygląda takie ,,zwykłe" życie, gdzie o wszystkim trzeba samemu myśleć i się zatroszczyć o siebie.
Zostaje jeszcze kwestia ,,na wszelki wypadek"- ja tam jestem zapobiegliwa i lubię mieć plan awaryjny, dlatego myślę, że warto mieć tą maturę zrobioną na spokojnie. Jest dużo możliwości kształcenia się i nie trzeba koniecznie iść na studia, jest dużo szkół policealnych, w których można się czegoś nauczyć. I w razie, gdyby okazało się, że to nie jest jednak nasza droga życia/czas/miejsce jest już na czym budować.
Oczywiście, nie twierdzę, że to jest konieczne- dlatego warto porozmawiać z osobami duchownymi, siostrami/braćmi- zresztą nie jest przecież tak, ze człowiek przychodzi, mowi, że chce do klasztoru i tadam, już jest w klasztorze. Trzeba się jeszcze zastanowić, do jakiego klasztoru- trzeba wziąc pod uwagę swoje predyspozycje i zainteresowania też- osoba, która nie przepada za dziećmi nie będzie się czuła dobrze w zgromadzeniu, które zajmuje się głównie wychowywaniem dzieci i młodzieży.
Jest dużo tych kwestii, które przemawiają za i przeciw, ale osobiście po maturze nie byłam gotowa na podejmowanie takich decyzji jak klasztor, małżeństwo czy inne tego typu ważne sprawy, mimo że jestem dość odpowiedzialną osobą. A życie jest najlepszym nauczycielem

Ja też się zgadzam z Ritą. Każdy człowiek inaczej dojrzewa... Jedni wolniej inni szybciej. Ale nie popieram wstępowania do klasztoru w wieku 17 lat jak się jest jeszcze niepełnoletnim. 18 lat to według mnie minimum. Trzeba trochę poznać życie nabrać doświadczenia. Wiem coś o tym, gdyż sama wstępowałam dość wcześnie- po maturze. W moim wypadku była to niedojrzała decyzja dlatego po pewnym czasie musiałam odejść. (Choć sama też znam Siostry,które w wieku 18 lat wstąpiły i są szczęśliwymi Siostrami- nie neguje tego).
I muszę powiedzieć,że doświadczenia też uczą człowieka- od mojego odejścia wiele nie minęło, ale był to intensywny czas który  dał mi mnóstwo radości i ciężkich chwil- Bóg kształtował mnie. I wydaje mi się,że dopiero teraz mogę powiedzieć,że tak na prawdę jestem gotowa, bo wiem bardziej  świadomie na co mnie stać, co wybieram...bo pewna dojrzałość przychodzi z wiekiem... Życzę autorowi wątku by tak samo było i z Nim!

Myślę, że wszystko jest do uzgodnienia z danym zakonem, najlepiej pytaj u źródła

Zgadzam się z rozważającą. Inaczej sie myśli mając 17 lat a jeszcze inaczej w wieku 20.

Tutaj jeszcze coś na temat wieku wstępowania: http://www.naszepowolanie.pun.pl/viewtopic.php?id=572

No i pamiętajmy, że są jeszcze różne kandydatury zewnętrzne, kiedy to mieszka się jeszcze w domu rodzinnym, ale dziewczyna przygotowuje się do wstąpienia, utrzymuje regularny kontakt ze Zgromadzeniem itp- nawet chyba gdzieś był o tym jakiś wątek.
Choć i tak wg mnie chyba lepiej byłoby najpierw zastanowić się nad charyzmatem, który jest ,,mój" (np. nie każdy odnajduje się w duchowości karmelitańskiej, podobnie jak nie wszyscy mają ogromne nabożeństwo do Matki Bożej) oraz nad swoimi predyspozycjami (np. jeśli zgromadzenie ma w swojej działalności opiekę nad dziećmi, a ktoś nie lubi dzieci, to jeśli zdarzy się, że będzie musiał z nimi pracować, to obie strony będą się męczyć- zresztą, to działa też w ,,świeckim" życiu ). A wstępowanie do klasztoru tylko dlatego, że siostry dopuszczają możliwość wstąpienia wcześniej wg mnie nie jest do końca szczęśliwym pomysłem- oczywiście, może się okazać, że to będzie akurat bardzo szczęśliwe, ale myślę, że to nie jest najlepszy powód wstępowania Ale to tylko moje rozmyślania w tym temacie, oparte na dość chłodnej kalkulacji
A wracając do Twojego pytania Natalio, to tak jak dziewczyny pisały wcześniej- pytać w interesującym Cię zgromadzeniu.

Pozdrawiam!

Ja dopiero mam 17 lat i czuje powołanie od 1,5 roku to szczerze mówiąc to chciałam wstąpić jak najszybciej do zgromadzenia,ale po rozmowach z siostrami zakonnymi,powiedziały mi,że warto poczekać do końca Liceum dla Jezusa. Choć jeszcze troche czasu mam do wstąpienia to jest mi czasami ciężko bo chce poświęcić się całkowicie Bogu a jeszcze nie mogę 

Zgadzam síę z Tobą,że trzeba teraz żyć normalnie itp. Ja jak skontaktowałam się z siostrami z ze zgromadzenia to nic mi nie mówiły,żebym po liceum poszła na studia i dopiero potem do zakonu. Jeszcze mi zostało 2 lata i mogę wstąpić.