U mnie też niestety zagościła kompletna pustka Modlitwa zaczyna drażnić i nudzić, kompletnie nie potrafię z Nim rozmawiać, a w tym wszystkim cały czas spotykam się w pracy z krytyką ludzi na temat Kościoła. I chodź na początku starałam się coś prostować i tłumaczyć to będąc cały czas atakowana dałam sobie spokój. Wiem co zaraz powiecie, że powinnam bronić tego w co wierzę ale ostatnio zwyczajnie nie potrafię. Jestem w Kościele na Mszy świętej i jakby mnie zupełnie nie było, myśli uciekają gdzieś daleko. Zamiast radości i aktywnego w niej uczestnictwa pojawia się złość i jakiś wewnętrzny gniew. Na co? Na kogo ? Nie wiem. A najdziwniejsze jest to że ta okropna pustka pojawiła się kilka dni o spowiedzi, która to początkowo przyniosła wielki spokój i cisze. Teraz strasznie się motam i nie  mogę sobie z tym poradzić. Próbuje to jakoś przeczekać i mimo wszystko trwam na modlitwie chociaz jest ona bardzo nieudolna i mechaniczna ale czy to w ogóle ma jakiś sens ?

Dziękuję Ci sanderko za Twój wpis. Nawet nie wiesz jak badzo mi pomógł. Zmobilizował mnie on też wreszcie do próby spisania mojego świadectwa. Jak tylko dokończę to zapewne sie nim z Wami podzielę.

Nadia, cieszę się, że mogłam pomóc chociaż w ten sposób I oczywiście czekam na świadectwo i życzę odwagi!

Hej. Wróciłam tu po kolejnych 2 miesiącach przerwy. Trzy miesiące. Tyle trwa moja wewnętrzna walka, upadki, powstawanie, pustka, nieumiejętność modlenia się, niechęć, żal, płacz, upadki, podnoszenie się... i tak w kółko. Ostatnio chciałam być dla siebie królową. Tak. To ja chciałam rządzić moim życiem. Powiedziałam sobie: "Rezygnuję z Oazy." i poczułam taką władzę, że wszystko ode mnie zależy. Twierdziłam, iż będę robiła co chcę, jak chcę i kiedy chcę. Bóg całkowicie przestał się liczyć. Myślałam: "Nie odzywa się do mnie tak długo. Ma mnie gdzieś. I dobrze. Będę żyła inaczej. Jak wszyscy." Przestałam się modlić, na niedzielnej Mszy Świętej ledwo potrafiłam wytrzymać. Jakiekolwiek myśli o zakonie zniknęły w sierpniu. Szatan ewidentnie zabawił się moim kosztem. Zaczęłam czuć nienawiść do świata, ludzi, w końcu do samej siebie. Nawet przychodziły myśli o tym żeby się zabić. Teraz widzę jak Zły mnie nienawidzi. Co chciał mi zrobić. Jedna odpuszczona modlitwa.. on się przyczaja... kolejna... robi się mała szparka a on wchodzi przez nią i robi sobie świetną imprezę w mojej głowie, sercu, duszy. Niszczy od środka. Ludzie zaczęli mi mówić, że mam depresję, że powinnam się leczyć. Sama zaczęłam w to wierzyć. Powoli opuszczały mnie siły do czegokolwiek. Nie widziałam sensu w tym, by wstać rano z łóżka. Chciałam zamknąć oczy i się nie obudzić. Problemy wydawały się być nie do zniesienia. Wszystko widziałam w czarnych barwach. W końcu jakoś doszłam do konfesjonału. Jednak nie poczułam ulgi.
Nie wiem jak to się stało, że jestem teraz tutaj. Nie wiem dlaczego wczoraj z rana uklękłam i ze łzami w oczach mówiłam: "Panie, wybacz mi. Jezu, tylko Ty jesteś Królem mojego życia. Oddaję się Tobie. Nie mam już siły. Ratuj mnie!". Nagle zostałam odbita od dna. Potrafię się już modlić. Nie jest jakoś wspaniale, lecz dostałam siły do dalszej walki. Zrozumiałam, że jestem niczym. Moje życie nie należy do mnie, tylko do Niego. Mam wypalać się dla bliźnich. Nie jestem tutaj dla siebie.  Człowiek jest słaby. Tak strasznie słaby...
Trzymajcie się Jezusa! Nigdy nie polegajcie tylko na swoich siłach. Będę pamiętać o Was w mojej modlitwie.

dzidziuś napisał:

Kiedy zaczynało się wszystko psuć to najpierw odeszła myśl o powołaniu... Okej, Bóg niech będzie, ale zakon to jednak nie moje miejsce (i inne standardowe teksty).

Dzisiaj czytałam sobie konferencje św.Maksymiliana Kolbego odnośnie pokory i ku mojemu zdziwieniu znalazł się tam taki tekst:

"Niejeden zauważa w sobie, że mimo dłuższego pobytu w klasztorze - nie pozbył się upadków. Zaczyna wątpić czy on ma powołanie. Dochodzi do przekonania, że dla niego nie ma miejsca w klasztorze.
Nie możemy jednak tak powiedzieć, że to jest prawdą. To, że teraz widzimy więcej upadków - nie jest oznaką braku powołania. Dużo zależy od okoliczności. Chociażby nawet i tak było - to to, że widzimy i uznajemy swoje słabości, jest łaską Bożą(!!!!!!!). Gorzej byłoby, gdybyśmy się czuli sprawiedliwymi.
Pierwszym stopniem do poprawy jest uznanie swoich wad.(!)
Nie ma powodu do smutku. (...) Szatan też chce się mieszać i wskazuje: widzisz, tyle lat i owoców nie ma i niegodzien jest przebywać z tymi, co zdążają do świętości

Itd. reszty już mi się nie chcę przepisywać, jakby ktoś chciał cały tekst albo nie rozumie powyższego to pisać do mnie: prześlę lub wyjaśnię

To nie ja, to św.Maksiu Za to go uwielbiam

I jeszcze jeden tekst, może nie już tak dobitny jak poprzedni, ale jakoś mi się skojarzyło z tym wątkiem, więc wrzucam

Ten, kto ma wiarę, wyrusza w drogę razem z Jezusem. Bezruch to oznaka śmierci. Paraliż, o którym mówi Ewangelia*, symbolizuje duchową śmierć człowieka pozbawionego relacji z Bogiem na skutek grzechu. Bóg jednak nie chce śmierci człowieka i dlatego posłał swojego Syna, aby każdy mógł mieć życie w obfitości. Jezus Chrystus uzdrawia nas z naszego duchowego paraliżu i czyni nas zdolnymi do wejścia na Jego drogę.
*chodzi o ten fragment, gdzie wnoszą przez dach paralityka i Chrystus mówi, że odpuszczają mu się jego grzechy itd.

Już tłumaczę czemu mi się skojarzyło. Mianowicie: ten bezruch to właśnie taka nasza duchowa niemoc, kiedy myślimy, ze to już koniec, kiedy chcemy odejść, zaniedbujemy naszą modlitwę i nie postępujemy do przodu. Powoduje to w nas śmierć, stwarza tą pustkę, o której wielu z nas już tu pisało. Ale Ojciec nie chce naszej śmierci, duchowej śmierci, więc posyła Chrystusa, który umożliwił nam pozbycie się grzechu i dał sakrament pokuty To tak w skrócie

Też na razie nie daję rady. Poszłam pogadać do księdza, szczerze powiedziałam jak sprawy się mają, z modlitwą, z sakramentami. Porozmawialiśmy tak bardzo sensownie, udowadniał mi, że nie jestem taka zła. Potem zapytał czy może spowiedź, zatkało mnie, oczy pewnie miałam jak pięć złotych, ale nie potrafiłam odpowiedzieć, złapać tchu, po prostu nic. Powiedział, że da mi chwilę. Siedziałam, myślałam, walczyłam ze sobą. Zapytał czy jestem gotowa. Nie byłam w stanie, po prostu nie byłam. Bałam się, że zaraz zrobi znak krzyża i się zacznie, więc wydukałam: nie. Ksiądz zapytał czy nie będę żałować. Odpowiedziałam, że może będę, ale nie mogę. Powiedział, że spokojnie, że nic złego się nie stało. Jeszcze chwilę pogadaliśmy i sobie poszłam, z uczuciem jakiejś ulgi, że uniknęłam stresu. Teraz oczywiście żałuję, ale wiem, że nie dałabym rady

Fakt, bardzo dobrze, że mu wszystko powiedziałam, przynajmniej nie mam już takiego poczucia winy, że zdradziłam Boga. Niestety, na następne kroki mnie nie stać, jak pomyślę, że miałabym wypowiedzieć "ostatni raz u spowiedzi byłam", zaraz serce mi zatrzymuje się, a co dopiero ciąg dalszy. Może spowiedź i komunia nie jest aż tak ważna, przynajmniej na razie...

Na szczęście modlitwa wstawiennicza w takiej formie nie jest, jak by to ująć, konieczna. Co innego sakramenty i ta spowiedź...

O jakim słowie tu pisałaś?

sanderka1000 napisał:

U spowiedzi nie byłam już jakieś 3 miesiące, ale po dzisiejszym słowie stwierdziłam, że w sumie to chyba nigdy nie byłam u spowiedzi.

Odkładanie spowiedzi jest jakieś takie bardzo łatwe... Nie teraz, później, no i się robią 3 miesiące, 6 miesięcy, rok... Później już tylko gorzej, coraz bardziej ogarnia właśnie ten paraliżujący lęk, o którym pisałaś, Sanderko.
U mnie nawet nie pomaga metoda "skoku z mostu", czyli odważyć się i zacząć, a dalej już jakoś pójdzie. Nawet jak przebrnę przez początek, przez "ostatni raz u spowiedzi byłam", zacznę mówić, to potrafię się później zaciąć i koniec, nie jestem w stanie nic z siebie wykrztusić. Bez sensu... Dlatego już nawet wolę nie zaczynać, bo później jest jeszcze bardziej głupio.
Ile już nasłuchałam się, że Bóg mnie kocha, że to szatanowi zależy, by mnie przestraszyć itp. Ale ten lęk jest nie do ogarnięcia. Tym dziwniejsze, że normalnie raczej niczego aż tak się nie boję, nie mam żadnych lęków ani nic podobnego, ale wystarczy, że zacznę konkretnie myśleć o spowiedzi i już serducho mi tłucze jak oszalałe. Nawet jak już dochodzę do wniosku, że nie chcę uciekać przed Bogiem, to nic na to poradzić nie mogę... Masakra, po prostu masakra...