Hebronka masz racje - niestety.
pamiętam jak Siostra mi mówiła "Bóg Cię kocha" a ja ryczałam i mało brakło a bym uciekła z Mszy św. i mnie to tak wkurzało, ale to jest chyba znak, że jeśli to wkurza to gdzieś jednak wiem, ze to prawda tylko jeszcze nieodkryta sercem.

Hebronka, masz 100% racje.

Tylko, że ze mną to jest tak, że ja wiem, że On mnie kocha itp., jednak ta wiedza nie przekłada się na życie codzienne. I w sumie utożsamiam się z Tobą, Boża owieczko. Z tym, że ja do Komunii nie chodzę już nie wiem od ilu, na Mszy w niedziele jestem zupełnie gdzie indziej myślami, ze znakiem krzyża też ciężko. A najbardziej mnie w tym wszystkim wkurza to, że wszyscy dookoła gadają, że idę do zakonu, że moje życie duchowe jest wspaniałe itp.

kamcia napisał:

serce tego nie czuje

Głowa do góry. Nie musi czuć .
Początkowo nasza wiara opiera się właściwie tylko i wyłącznie na uczuciach, emocjach. Jednak to nie jest dobry fundament, na takim początkowym zachwycie nie da się daleko pojechać, emocje kiedyś opadną. W pewnym momencie musi się dokonać przejście od wiary bardzo emocjonalnej do wiary stałej, z wiary 'jeżeli; dlatego, że" do wiary 'mimo wszystko'. Chciałabym tak bardzo, bardzo ufać. W moim życiu bardzo ważne było uświadomienie sobie, że moje uczucia nie mówią o tym kim jestem, one biorą się z różnych doświadczeń. Nie mogę się wyprzeć moich uczuć, mojego zniechęcenia, mojego powątpiewania. Bóg nie uwalnia od trudu, ale obdarza łaską. Muszę wziąć w ręce moje życie i wtedy Pan Bóg będzie działał. Jestem wolna,a moje uczucie nie równa się mojej postawie. Jeśli nie chce mi się poświęcić 15 minut na codzienny Namiot Spotkania, nie oznacza to od razu, że mam sobie odpuścić. Decyzję podejmuję ja i tylko ja, mimo innych ludzi, mojego lenistwa i samopoczucia. Mam wybór. Dziękuję Panu Bogu za to, jak mnie prowadzi. Upadam. Czasami wcale nie pociąga mnie Msza Św. i studium Pisma Św. Czasami mam ochotę rzucić w kąt moją codzienną formację oazową. I przyznaję, nie raz zdarzyło mi się zbuntować i zrobić coś byle jak, byle było. Jestem człowiekiem cielesnym, ale jeśli nie pracuję nad sobą - cofam się. Ta praca nie może być pracą dla samej pracy - chcę by Chrystus mnie uleczył. Były, są i będą ciężkie dni, jestem malutka, ale 'większy jest we mnie Ten, który mnie umacnia'.

Ściskam Was wszystkie bardzo, bardzo cieplutko i pamiętam o Was w mojej dzisiejszej modlitwie. Po każdej burzy wychodzi Słońce (czasami nawet tęcza). Chcę też zachęcić do rozważenia fragmentu, do którego ja sama wracam i w chwilach trudnych, i gdy jestem niesiona pozytywną falą, i w szarej codzienności.

"Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój, przez te czterdzieści lat na pustyni, aby cię utrapić, wypróbować i poznać, co jest w twym sercu; czy strzeżesz Jego nakazu, czy też nie. Utrapił cię, dał ci odczuć głód, żywił cię manną, której nie znałeś ani ty, ani twoi przodkowie, bo chciał ci dać poznać, że nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale człowiek żyje wszystkim, co pochodzi z ust Pana. Nie zniszczyło się na tobie twoje odzienie ani twoja noga nie opuchła przez te czterdzieści lat. Uznaj w sercu, że jak wychowuje człowiek swego syna, tak Pan, Bóg twój, wychowuje ciebie. Strzeż więc nakazów Pana, Boga twego, chodząc Jego drogami, by żyć w bojaźni przed Nim. Albowiem Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi pięknej, ziemi obfitującej w potoki, źródła i strumienie, które tryskają w dolinie oraz na górze - do ziemi pszenicy, jęczmienia, winorośli, drzewa figowego i granatowego - do ziemi oliwek, oliwy i miodu - do ziemi, gdzie nie odczuwając niedostatku, nasycisz się chlebem, gdzie ci niczego nie zabraknie - do ziemi, której kamienie zawierają żelazo, a z jej gór wydobywa się miedź. Najesz się, nasycisz i będziesz błogosławił Pana, Boga twego, za piękną ziemię, którą ci dał. Strzeż się, byś nie zapomniał o Panu, Bogu twoim, lekceważąc przestrzeganie Jego nakazów, poleceń i praw, które ja ci dzisiaj daję." Pwt 8, 2-11

Dziękuję, że jesteście.

Walka jest już wygrana, na Krzyżu przez Jezusa, teraz toczą się tylko małe bitwy w nas lub z naszym udziałem.
A zły ciągle próbuje się wtrącać, szczególe po jakimś odpoczynku, np. rekolekcjach.
Św. Augustyn powiedział Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą!

Boża owieczko, wiara jest łaską, proś o nią.

To znak, że bardziej niż zwykle tej łaski potrzebujesz. Wiem co czujesz. Sama od roku borykam się z taką oschłością. Do Spowiedzi idzie się dla świętego spokoju. Wszystko co związane z Bogiem, co dawało wcześniej szczęście zaczyna nas męczyć, nużyć a czasem nawet wkurzać. Ale to jest działanie złego. Trzeba walczyć!

Myślę też, że w Twojej sytuacji takim początkiem powstawania będzie chwila gdy uświadomisz sobie, że przecież nie jesteś szczęśliwa. Przypomnij sobie o tej radości jaką miałaś w sobie kiedy byłaś blisko Boga. Razem z tęsknotą przyjdzie żal za grzechy. Trzymaj się mocno Boża owieczko i pamiętaj, że jesteś BOŻĄ OWIECZKĄ! On Cię nigdy nie zostawi. Wyciągnie pomocną dłoń.

Boża owieczko. Nie byłaś szczęśliwa "blisko Boga" bo nie byłaś blisko. Modliłaś się, ale nie do Niego. Jeśli nie ufasz w Jego miłość do Ciebie i sama nie kochasz nie możesz się zbliżyć. Jeżeli kiedyś ktoś pomoże Ci dojść do Niego, albo sama trafisz to nie mam wątpliwości, że będziesz szczęśliwa. Wtedy problemy i smutki potraktujesz w zupełnie inny sposób. Musisz dać Bogu szansę. Wiem, że brzmi prosto, a w praktyce jest trudniej, ale spróbuj

a może poszukaj gdzieś, jakiegoś innego księdza? u nas np. księża z oazy chętnie pomagają, w Lublinie wiem, że Dominikanie, może u Ciebie Boża owieczko też się tacy znajdą?

Już mi nie zależy.

Ostatnio edytowany przez Boża owieczka (2012-12-07 21:33:21)